Muzyka jest w dzisiejszych czasach dziedziną sztuki niemal wszechobecną. Słyszymy ją w sklepie podczas codziennych zakupów. W zatłoczonym klubie i w zaciszu swojego pokoju. Z moich obserwacji wynika, że sporo osób rozumie muzykę powierzchownie. Nie wyłapuje z niej większości kontekstu, a zadowala się piosenkami powierzchownie. Uważam, że gdyby podejscie do słuchania muzyki tych ludzi się zmieniło - mogliby oni przeżyć wiele więcej wspaniałych chwil, będąc sam na sam z pięknem zawartym w tym wspaniałym nośniku różnorakich emocji. Za cel stawiam sobie przybliżenie i rozłożenie, w miarę moich możliwości, klasycznych, rockowych kompozycji z lat 70 i 80 na czynniki pierwsze i analityczne podejście do ich tematu. Chciałbym spojrzeć na zagadnienie poszczególnych piosenek, artystów i gatunków muzycznych badawczym okiem i dać czytelnikowi więcej powodów do cieszenia się muzyką którą lubi. Być może sam nie wiedząc dlaczego właśnie określony gatunek czy piosenka mu się podoba.
Dzisiaj przygotowałem fotocast w którym powiedziałem kilka słów na temat najpopularniejszych basach, używanych i cerenionych przez legendy muzyki takie jak Geddy Lee z Rush, Jaco Pastorious czy Sir Paul McCarthney. MOżecie go zobaczyć pod tym linkiem:
https://drive.google.com/file/d/1jpmoCQUSZ4iP1ykB72orMCFX67I479Ca/view?usp=sharing
Przed ostatnim wywiadem miałem okazję zagościć na próbie kapeli Fever Pitch. Miła atmosfera i przyjemne dźwięki dobiegające z głośników zachęciły mnie do upublicznienia relacji z tejże próby. Serdecznie zapraszam do obejrzenia jej, pod linkiem na dysku google.
https://drive.google.com/file/d/1H3YDAHXKnoVGJ58Kh4tSurKtlq6-rQFX/view?usp=sharing
Zapraszam do wysłuchania wywiadu jaki przeprowadziłem z członkami zespołu Fever Pitch z Rypina. Kamil Nyczporenko, Grzegorz Zaborowski i Natalia Mikołajska opowiedzieli trochę o tym jak zespół działa podczas kwarantanny, jak zmieniał się w ostatnim czasie i co zainspirowało, i nadal inspiruje każdego z nich do poświęcania swojego wolnego czasu tworzeniu muzyki.
https://drive.google.com/file/d/1KAOQCJ9zRu77MLERLhFvW6SJLv9K00fy/view?usp=sharing
Wywiad jest dostępny pod linkiem na dysku google.
Na przestrzeni lat powstawało sporo różnych typów gitar, głównie w oparciu o konstrukcje marki Fender, Gibson i Rickenbacker. Utalentowani lutnicy z Japonii wykonywali instrumenty fendera tak precyzyjnie, że bez większego problemu można je było odróżnić od tych samych gitar produkowanych w innych krajach, tylko i wyłącznie po brzmieniu. Najpopularniejszą konstrukcją fendera był "Stratocaster" (z układem przetworników 3x single coil) i "Telecaster" (z układem przetworników 2 x single coil). Taki właśnie układ był znakiem rozpoznawczym fendera a gitary powstające na podobę oryginalnych konstrukcji brzmiały dzięki nim równie dobrze, czasem nawet lepiej. Oczywiście na brzmienie wpływa również rodzaj drewna z jakiego gitara jest wykonana i dziesiątki innych czynników, lecz dobre przetworniki były w stanie nadać całemu instrumentowi ciepłego, szklistego brzmienia pełnego wysokich tonów. Gitary fendera w szczególności upodobał sobie Jimi Hendrix, Keith Richards, Mark Knopfler i wielu innych gitarzystów rockowych.
Amerykańska marka Gibson jest znana z produkcji gitar z przetwornikami typu humbucker. Najpopularniejszymi gitarami produkowanymi przez tę markę jest nazwany od imienia i nazwiska twórcy "Les Paul", używany często w metalu i rocku psychodelicznym "SG" i ikona muzyki metalowej - "Flying V". Większość gitara Gibsona ma układ przetworników 2 x humbucker. Zdarzają się konstrunkce takie jak np. budżetowy "Les Paul junior" który ma tylko jedną przystawkę połączoną z dwoma potencjometrami od głośności i tonu. Gitary tej marki były bardzo chętnie używane w muzyce jazzowej, bluesowej a obecnie często można je zobaczyć na scenach podczas metalowych koncertów. B.B. King, Alex Lifeson, Slash i setki innych gitarzystów cenili i nadal cenią sobie gitary tej marki.
Dobór gitary jest bardzo ważny w tworzeniu muzyki. Każda gitara ma w sobie swoje unikalne brzmienie które warto sprawdzić przed zakupem.
W 1974 r. kanadyjski zespół Rush nagrał swój pierwszy album studyjny. Były to czasy kiedy większość rockowych zespołów inspirowała się mocno twórczością ówczesnych pionierów i gwiazd rocka światowego formatu, takich jak The Who, Led Zeppelin czy Cream. Nie inaczej było z kanadyjskim trio. Po około roku grania w garażu i zarabianiu skromnych piniędzy (rzędu 10 dolarów za koncert) w małych barach, zespół został zauważony przez debitutującego wtedy Terry'ego Browna który dostrzegł w nich talent. Zespół szybko nagrał 9 utworów dobrze już znanych publice, a za sprawą "Working man", zespół zyskał tysiące nowych fanow doskonale utożsamiających się z tekstem o klasie robotniczej. W tamtych czasasch na perkusji grał, zmarły już niestety John Rutsey. Zaraz po nagraniu albumu opuścił on pokład zespołu ze względu na swoją cukrzyce przeszkadzającą w rock'n'rollowym stylu życia. W tamtych czasach zespół nie znał jeszcze zmarłego niedawno Neila Pearta który stał się trzonem zespołu. Pisał teksty do utworów i nadał grupie filozoficznej, duchowej i mistycznej otoczki. Teskty pisał do pory poznania Neila, Geddy Lee. Tesksty które były jego autorstwa nie miały już takiej głebi. Można śmiało powiedzieć, że były zupełnym przeciwieństwem filozofii i duchowego uniesienia. Opowiadały głównie o miłości rodem z nocy w barach, o wartości przyjaźni i były raczej kierowane głównie do klasy średniej i robotniczej. tacy własnie ludzie przychodzili na koncerty i świetnie się na nich bawili.
Album odniósł sukces nie tylko za sprawą piosenki "working man". Co prawda utwór był trafny tekstowo, opowiadał o smutnym żywocie człoiweka który wstaje o szóstej rano do pracy, spędza w niej cały dzień i tylko wydaje mu się, że mógłby żyć lepiej niż myśli. Ten smutny obraz trafił w punkt a stacje radiowe chętnie puszczały piosenkę na swoich falach, promując tym samym zespół. Oprócz warstwy tekstowej warto też wsłuchać się w instrumenty.
Od samego początku uwagę zwraca szybko grany riff na przesterowanej gitarze elektrycznej w "finding my way". Krzyki i mocno szarpane dźwięki na basie nadają utworowi dynamicznego charakteru. Sołówki gitarowe Alexa Lifesona to prawdziwe dzieło sztuki. Szybko shreddowane, złożone z dźwięków z prawie całego zakresu gryfu. Gitarzysta ubarwił każdy utwór na krążku o swoją solówkę świetnie uzupełnianą przez liczne przejścia i wsparcia riffów przez bas o charakterystycznym dla Geddy'ego brzmieniu. Rickenbacker 4001 używany przez niego na każdym albumie do 1981 r. (łącznie 7 albówmów, aż do Moving Pictures) stał się jego wizytowką a on sam jest ikoną instrumentalistów używających tej własnie gitary basowej. Basista szarpie za struny naprawdę bardzo mocno, wynosząc z instrumentu szerokie spektrum brzmień niewsparte efektami. Świetnym tego przykładem jest solówka basowa grana równolegle do gitarowej w "Working man" lub bardzo szybka i skomplikowana partia w "Need some love". Perkusja na krążku jest raczej rytmuczna a same partie nie są zbytnio skomplikowane. John Rutsey starał się ubarwić utwory o ciekawą perkusję lecz niezawsze osiąga swój cel. W intro do "take a friend" akcentuje na crashu każde rozpoczęcie taktu, grając równo z gitarą rolle na werblu. Najciekawszym w moim odczuciu przejściem jest to podczas solówki w "working man". Idealnie uzupełnia to podobną partię graną na basie i gitarze. Mimo wszystko większość partii perkusyjnych na płycie jest prosta i rytmiczna, bez większej finezji. Dla fana Rush jest ona wręcz śmieszna patrząc na kolejne płyty nagrywane już z Neilem Peartem który był wirtuozem perkusji. Mimo wszystko John gra równo i poprawnie i nie należy się z niego śmiać. Opuścił zespół w przyjaznej atmosferze.
Po premierze albumu "Rush" było już dla zespołu tylko lepiej. Świetne "Fly by night" i "2112" stworzyło w muzyce pojęcię "rock progresywny". Ale to już temat na inną historię.